“Je moet zoveel geluk overwinnen”

Mascha Schilinski, hoe hoorde jij over de uitnodiging voor jouw film om deel te nemen aan de glamourcompetitie in Cannes?

Vlak voor Kerstmis en per e-mail! Op hetzelfde moment belde mijn producer Maren Schmitt mij op, schreeuwend van vreugde. We konden het niet geloven en bleven de e-mail lezen, ons afvragend of "Officiële Selectie. Competitie" nu echt de competitie voor de Gouden Palm was of dat er een heel andere sectie achter zat. Nog maar een dag eerder hadden we in Cannes gevraagd wanneer er een beslissing zou worden genomen. Daar stond: Heb geduld! De screeningjury was bijna verdwenen in de vakantie. En toen kwam het goede nieuws dat onze film “Looking into the Sun” genomineerd was.

Wanneer wist je zeker dat je er echt bij was?

In de tussentijd zat ik thuis en vroeg me af of ik het me allemaal inbeeldde. Maandenlang moest deelname strikt geheim blijven. Tegelijkertijd circuleerden er al geruchten. Ik kon mijn vreugde dus met niemand delen, zelfs niet met mijn acteerteam. Ik mocht niets bevestigen.

Waar kijk je het meest naar uit in Cannes?

Het mooiste is dat we er allemaal bij zijn en de film voor het eerst samen op een groot scherm voor een groot publiek bekijken. Ik kijk er heel erg naar uit en ben tegelijkertijd ook heel enthousiast. En misschien vind ik zelfs nog tijd om een ​​paar andere films te zien. Waar anders vind je zoveel wereldpremières? Maar mij was al verteld dat mijn agenda ontzettend vol zou zitten. Dit is de eerste keer dat ik naar het festival ga.

Mascha Schilinski over "Looking into the Sun": "De film functioneert als een associatieve beeldenstroom die de fragmenten van herinneringen van alle personages op de boerderij met elkaar verbindt."

Bron: Neue Visionen Filmverleih

Heb je al aan oude Cannes-veteranen gevraagd welk spektakel jullie te wachten staat?

Fatih Akin was namelijk een van de eersten die mij een e-mail schreef om mij te feliciteren. Hij gaf mij de tip om er vooral van te genieten. En dat is precies wat ik nu ga doen. Ik hoop Fatih Akin in Cannes te ontmoeten (Akins film “Amrum” draait in een zijserie, red.).

Hoe groot is de druk om te concurreren met toonaangevende regisseurs als Jafar Panahi en Wes Anderson in de strijd om de Gouden Palm?

Dat geeft helemaal geen druk. Wij hebben al gewonnen, omdat we daar zijn. Ik ben gewoon blij. Deze film is het waard om gezien te worden. En het is geweldig dat dit nu voor een wereldwijd publiek gebeurt.

Voelt u zich bijzonder verantwoordelijk omdat u in Cannes symbolisch de Duitse bioscoopvlag zwaait?

Ik denk dat de hele Duitse filmindustrie blij voor ons is. Het komt niet vaak voor dat een Duitse film de competitie van Cannes haalt. (Wim Wenders was er onlangs nog met de Japanse film “Perfect Days” over een toiletjuffrouw in Tokio, red.)

Je filmdebuut, "The Daughter", werd in 2017 vertoond op de Berlinale. Waarom heb je je film niet aangemeld bij het belangrijkste festival van Duitsland?

We hebben de film tegelijkertijd bij alle drie de A-lijstfestivals ingezonden: Berlijn, Venetië en Cannes. Toen keken we wat er gebeurde. Cannes nam contact op en er ontstond grote vreugde.

Je film blijft topgeheim tot de wereldpremière. Wat verwacht het publiek?

“Looking into the Sun” vertelt het verhaal van vier meisjes die in de loop van een eeuw op verschillende momenten opgroeien op dezelfde boerderij in het landelijke Altmark. Hoewel de levens van de meisjes door de tijd gescheiden zijn, beginnen ze elkaars levens te weerspiegelen. De film is geen familiedrama of historisch drama. Ik zou het absoluut niet in een bepaald genre indelen. Het functioneert als een associatieve beeldenstroom die de geheugenfragmenten van alle personages op de boerderij met elkaar verbindt. Fragmenten die een in wezen onmogelijke getuigenis vormen van een collectieve ervaring.

Zie je een verband met je filmdebuut “The Daughter”?

Ja, ook hier is het weer de kinderlijke blik die mij fascineert. Kinderen hebben het hallucinerende vermogen om lege ruimtes te detecteren en waar te nemen waar geen woorden voor zijn. Ze kijken naar de wereld zonder vooropgezette ideeën.

Bent u bijzonder geïnteresseerd in psychologie?

Nee, het gaat mij vooral om de sfeer. Bijvoorbeeld het gevoel dat je krijgt als je een ruimte binnenkomt en kijkt hoe de mensen zich daar gedragen en hoe ze reageren. Vaak kun je je niet meer precies herinneren wat iemand zei, maar je kunt je nog wel altijd herinneren welk gevoel het bij je opriep. “Looking into the Sun” heeft een meer fysieke benadering: de film gaat over lichaamsherinneringen. In de bioscoop kun je prima het advies van de Franse filmmaker Robert Bresson opvolgen: je moet de film voelen voordat je hem probeert te begrijpen.

Jouw moeder is ook regisseur. Is filmmaken iets wat je met de paplepel is ingegeven?

Ik zou het niet zo noemen. Mijn vader is Frans en bouwvakker. Maar eigenlijk is hij de geheime cinefiel van onze familie. Hij heeft ongelooflijk veel films gezien. We hebben thuis veel over cinema gepraat. Toen mijn moeder op de set werkte en er geen oppas beschikbaar was, nam ze mij voor het gemak mee. Maar ik ben niet opgegroeid op een filmset.

Het filmfestival van Cannes begint op 13 mei: is er iets belangrijker in je leven op dit moment dan cinema?

Ik ben begin dit jaar moeder geworden. De uitnodiging voor Cannes kwam vrijwel tegelijkertijd. Je moet zoveel geluk verwerken.

Bent u al bezig met het bouwen van een geavanceerde infrastructuur voor Cannes, die het mogelijk maakt om uw vele verantwoordelijkheden als wedstrijddirecteur en als moeder te combineren?

Waarschijnlijk zal ik er de volledige twaalf dagen zijn. En ja, wij zijn goed gepositioneerd. Ik heb familie in Nice die naar Cannes komt om voor de kleine te zorgen. Dat geldt in het bijzonder voor de wereldpremière. Omdat papa ook in de bioscoop zit; hij is de cameraman van de film. Anders steunt hij mij.

Zou het zomaar kunnen dat u tijdens de première in de volle Lumière-bioscoop uw kindje in uw armen wiegt?

Op langere termijn zou dit resulteren in een vreemd achtergrondgeluid. Nee, mijn familie zorgt voor de baby tijdens de première.